zondag 7 oktober 2018
Guiglia - Porretta Terme 50km (1686km totaal) Het was prettig kennis te hebben gemaakt met De Appenijnen. Het voelde verkeerd om geen gebergte te hebben doorkruist. Dat betekent dat we nu, na de eerste berg, aardig wat zelfverzekerder zijn. Fijn, een beetje levenservaring te hebben, kunnen wij ook eens meepraten op verjaardagsfeestjes. Ik hoorde dat ouders van vrienden de blog lezen én hij op DeVakantiefietser staat dus ik zal het vandaag even niet over mijn eigen ongesteldheid hebben en wel over fietsen (ik beloof niks voor de dagen na vandaag). Het is grappig het verschil van Lotte en mij te zien in ons energielevel. Ik kom s'morgens aardig goed, en met veel enthousiasme opgang. Een beetje teveel daarvan zelfs want gedurende de dag loopt die positieve energie als een lek geprikte luchtballon uit mij. De uitdrukking op mijn gezicht verandert van een tevreden glimlach naar een zuurpruim. Ik kan tegen die tijd niet veel meer zeggen en men doet er goed aan zijn mond tegen me te houden. Lotte daarentegen komt langzaam opgang. Ik denk s'morgens wel eens hoogmoedig de fitste van de twee te zijn, maar niets is minder waar. Het is alsof haar motortje even warm moet worden om vervolgens uren aan een stuk te gassen. Ongelofelijk wat een doorzettingsvermogen die meid heeft. Vandaar ook haar deelname aan de Vierdaagse en menig hardloopgebeuren. We klimmen een paar uur voor 35km en scheuren in een halfuurtje 15km naar beneden. We vangen tientallen vliegjes met onze ogen en mond. Terwijl die kleine rotzakken in je ooghoek duiken moet jij je blijven concentreren op de weg. Na een tijdje weet ik niet of ik huil van de vliegjes in mijn oog, de wind of frustratie en vermoeidheid. Soms klapt er een veel dikker insect tegen je wang, voorhoofd of ooglid. De botsing doet oprecht een beetje pijn maar gelukkig is zoiets nog niet in onze ogen (of mond!) gevlogen. Ook tijdens het stijgen krijg ik het niet voor elkaar mijn mond dicht te houden. Je probeert je ademhaling gecontroleerd en enigszins rustig te houden, maar in werkelijkheid ben je net een hond die te lang in de zon heeft gelegen en ben je al blij als je eventjes niet kwijlt. Na deze beestenboel komen we eind van de middag in het plaatsje Porretta Terme aan waar we koffie drinken op een terrasje. We zien vandaag veel (enkel mannelijke) wielrenners in felle outfitjes, de jongemannen zo slank als spaghetti en de senioren een klein pasta-pens'je. We groeten elkaar maar we voelen ons niet verbonden. Het is niet dezelfde sport. Wielrenners moeten zo licht mogelijk zijn, wij vooral sterk. Zij trainen snelheid, wij als 'trekkers' streven naar een hoog uithoudingsvermogen. 'Het is als handbal en korfbal,' vindt Lotte '... of de Elfstedentocht versus sprinten.' We zijn ergens familie maar zeker geen broer en zus. Wij gaan met onze rode toeters (maar mét mascara op de wimpers, sinds wéken) opzoek naar een gezonde maaltijd. Fijne zondagavond allemaal! 🌞 Geniet asjeblieft van die zachte bank onder je billen, het bord eten dat dóór of vóór jou gemaakt is & de mensen om je heen! Peace ✌️ P.s. Dankjewel papa en mama van Lotte voor de hotelovernachting! Wij zullen weer als roosjes slapen vannacht.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurIn 2018 fietsten wij (Lotte en Roos) naar Rome. ArchivesCategories |