Lotte en ik zijn in de hemel beland. Of in ieder geval bevinden wij ons in een omgeving met kenmerken die wij aan het begrip "hemel" zouden plakken. We vergeten daardoor de pijn tussen onze benen die de laatste kilometers is komen opzetten. We fietsen over een laan met rijen hoge bomen aan weerszijden, in de verte een landhuis dat we herkennen van de foto. Het is omgeven met een patchwork van weilanden, aan elkaar geplakt met slootjes en versierd met koeien. Kleuren, in zoveel tinten. Donkergroene bomen op licht, jong grasland omlijst met felgele koolzaadbloemetjes. Je weet gewoon niet waar je kijken moet.
Het verloederde Stay Okay hostel, blijkt zich 200 meter achter het luxueuze vorstenvertrek te bevinden, zichzelf te schamen, verscholen achter de bomen. We zijn in Bunnik, (dat ligt vlakbij Utrecht, nee wist ik ook niet). We waren vanmorgen maar weer eens op de fiets gestapt, om onszelf te laten voelen waarom we ook al weer nooit meer naar Rome gingen fietsen. Dat is gelukt en we hebben het in onze oren geknoopt. Nu de echte reden waarom we hier zijn. Nadat we het vuil van ons lichaam hebben gedoucht, het afdroogden (met "iets binnen handbereik" want er zijn hier geen handdoeken), en met witte lakens onze bedden hebben opgemaakt, verlaten we de muffe slaapzaal. Bordjes-volgend lopen we het bos door. Schapen met verse stront aan hun billen staan te grazen onder de bomen, ieder twee lammetjes aan haar zijde. We lopen langs een boerderij met hoog rieten dak. De was hangt aan een lijntje te drogen in de wind. Mevrouw de koe laat vanuit de stal horen dat zij er ook nog is. Om het huis woekeren bramenstruiken, kakelen kippen, groeien groentjes in rijtjes naast elkaar. We willen hier wonen besluiten we, maar moeten door. De bordjes zeggen dat we naar links gaan. Er staat een huis dat van een landheer moet zijn geweest, ernaast zijn voormalige paardenstal. Deze is omgebouwd tot restaurant met terras aan het water. Er wordt 100% biologische gekookt met vooral producten uit de buurt, om men het landgoed te laten proeven en zo ook de lokale economie te stimuleren. Op de bar zuurdesembrood en taarten uit eigen bakkerij, op je bord groentes en bloemen van Biologische tuinderijen op het landgoed. Deze bijzondere plek heet de Veldkeuken, en hier moet je naartoe! (maar vertel het niet tegen iedereen). Na kikkererwten-pizza, bieten-aioli, bio-bier, rabarber-crumble en merengue-taart zijn Lotte en ik voldaan, rozig én vol inspiratie ons stapelbedje ingekropen. En konden nog lang nagenieten van de avond door het immense gesnurk op de slaapzaal.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Auteurd.m.v. BEREIDINGSTIJD wil ik graag mijn passie delen voor natuurlijke voeding, eigen gekweekte groenten, de biologische landbouw en om opnieuw tijd te nemen voor de bereiding van ons eten. Om er meer respect voor te krijgen en vooral om ervan te genieten! ArchievenCategories |