Lotte en ik lijken te veel op elkaar om harmonieus samen te werken, en lijken te weinig op elkaar om onszelf in de ander te kunnen verplaatsen. "En toch zijn jullie samen naar Rome gefietst én hebben onder erbarmelijke omstandigheden op het Italiaanse platteland gewerkt?" Klopt ja, en ik zal je ons geheim vertellen: een duidelijke taak-verdeling. Op de fietst verzorgde Lotte, uhm.. ongeveer alles. Zoals het uitstippelen van de route, een slaapplek regelen, navigeren, de wind vangen etc. En ik schreef de blog. Ja dat is ook een enorme uitputting van je creatieve geest, begrijp je. Hierdoor hebben we een ongekend aantal woede-uitbarstingen naar elkaar kunnen voorkomen. Op de boerderijen ging het goed zolang men ons eigen taken, eigen gebruiksvoorwerpen, eigen dieren (of kinderen) te voeren gaf. Máár soms diende we een klus gezamenlijk te klaren. Het was een warme dag op de boerderij die tussen de Abruzzo gebergten lag. Lotte en ik moesten de varkens voeren die in het bos verbleven. Op de kruiwagen zestig kilo voer gestapeld die een van ons wankelend de berg af het bos in rolde. Bezweet en boos komen we bij de schreeuwende zwart witte Cinta Senese's (varkensras) aan. Dat ze hun mond houden. Wij slapen namelijk al dagen slecht in de caravan en vinden het leven momenteel best zwaar. Lotte begint ze op haar manier te voeren: snel, efficiënt en een tikkeltje slordig. Het gemorste voer op de grond wakkert mijn faalangst aan, ik weet hoe kwaad de boer hierom kan worden. In plaats van mijn onzekerheid te uiten word ik boos op haar. Menselijk maar niet wenselijk. Zij boos, ik boos, wij boos. Op de boerderij, elkaar en onszelf. Ohja en op die arme varkens natuurlijk. Lang verhaal kort: wij presteren beter als we dingen op onze eigen manier mogen doen. En dat weten we tegenwoordig dus bemoeien we ons niet meer met elkaar. Zo bedachten we gisteravond om 18:00u dat we voor een grote groep moesten koken, en dat er nog veel restjes in de koelkast lagen. We gooide alles op een hoop en maakten er zonder overleg ieder voor zich geweldige gerechten mee. Wanneer Lotte in een pan tomatensaus met homemade pasta staat te roeren loop ik voorzichtig achter haar langs naar mijn linzenstoof, geen oogcontact maken, haar niet storen, geen opmerking maken. Om 19:00 staat de tafel vol, krijgen de restjes nieuw leven, kan iedereen lekker eten en zijn Lotte en ik nog altijd gelukkig getrouwd.
Check de foto's van haar pasta hieronder.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Auteurd.m.v. BEREIDINGSTIJD wil ik graag mijn passie delen voor natuurlijke voeding, eigen gekweekte groenten, de biologische landbouw en om opnieuw tijd te nemen voor de bereiding van ons eten. Om er meer respect voor te krijgen en vooral om ervan te genieten! ArchievenCategories |