Het lijkt me dat je op je sterfbed alles helder kan overzien. Waar al die worstelingen goed voor zijn geweest. Jammer dat je daar nu niks aan hebt. Het is niet goed om daar te veel naar uit te kijken. Maar het lijkt me heerlijk verhelderend. Dat er zich zowaar een samenhangend levensverhaal gevormd wordt uit al mijn pogingen om het goed te doen. Al de afwegingen en keuzes die je maakt. Vooral als je op een doodlopend spoor lijkt te zitten, of totaal de plank misslaat, is het een prettig idee dat het toch bijdraagt aan jouw verhaal. Maar wanneer je er middenin zit voelt het alles behalve prettig. Het heeft meer weg van levend op de brandstapel gegooid worden dan een fijn sprookje. Hoe moet het mooi worden als we steeds zover afdwalen van de kern van het verhaal, en de moraal nooit duidelijk is. Ik zal mijn 24 jarige verhaal eens als voorbeeld nemen. Ik voelde me nooit helemaal op mijn plek hier, in deze stad, maatschappij, land of als ik mag overdrijven, deze wereld. Op mijn achttiende een studie gekozen die aansloot bij vakken die ik willekeurig had gekozen op mijn vijftiende. Over het commercieel maken van concepten. Met andere woorden, mijn creativiteit inzetten om voor een ander meer winst te maken. Ik was er niet goed in, omdat ik geen lucht kon verkopen en er geen voldoening uithaalde. Lang dacht ik dat het aan mij lag. In het volgende hoofdstuk van mijn levensverhaal fietste ik naar Italië waarvan ik blijvende rugpijn als aandenken mee naar huis nam. Wat het nu, tijdens mijn praktische landbouwopleiding, niet erg praktisch maakt. Het was een droom dat deze opleiding een uitweg zou betekenen. Een uitweg van de drukke stad, van stress en van het onbevredigende gevoel dat me achtervolgde. Wat plaats zou moeten maken voor het in de natuur mogen werken, weer eens frisse lucht in te kunnen ademen en mijn hoofd tot rust te brengen. Helaas ging er ergens iets mis tussen september afgelopen zomer en de kerst aan het einde van dat jaar. Het moet ergens gebeurd zijn tijdens de treinreis naar het Noorden van het land (waar de school gevestigd is), het oogsten van de pompoenen, het dromen van een toekomst in de landbouw en het dalen van de temperaturen buiten. Waarschijnlijk niet plots maar langzaam als een ziektekiem onder mijn huid dat uitgroeide tot een naar virus. Met als mogelijke oorzaken van deze besmetting mijn zeurende zelfkritiek en onderdrukte hooggevoeligheid. Waarschijnlijk over een tijd een belangrijk keerpunt, levensles of inzicht. Voor nu vooral veel hoofdpijn. Maar langzaam begint de nachtmerrie weer op een sprookje te lijken. Ik zie de situatie hoe hij nu is, de wereld waarin we leven. Ik merk dat ik die wil aanpassen. Droom van een zelfvoorzienende boerderij omringt door weiden met grazende schapen, kleurrijke bloemenvelden en geurige fruitbomen. De weg hiernaartoe is lang, misschien wel twintig jaar. Maar door hem te zien als een langetermijndoelstelling en deze droom in mijn achterhoofd te houden wanneer het zwaar wordt, geloof ik er weer in. En zal ik later, oud krom en grijs, al liggend in een oud ledikant, voor de laatste keer vanuit het slaapkamerraam uitkijken over het prachtig uitgestrekte groene land en beseffen waar het allemaal goed voor is geweest.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |