In de roman die ik momenteel lees (het zesde deel van De Zeven Zussen) staat het volgende citaat van de Deense filosoof, Søren Kierkegaard:
"Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd." Mocht ik ooit nog een tattoo willen zetten op de gehele lengte van mijn linkerbeen, dan zou deze tekst zeer geschikt zijn. Want hoe vaak heb ik de afgelopen jaren proberen te begrijpen, op te schrijven, vast te leggen (onderanderen in de blogs die sporadisch verschenen), wat de bedoeling is van mij en mijn leven. Ik wilde zo graag mijn pijn en moeilijkheden begrijpen om er lessen uit te kunnen halen die de toekomst makkelijker zouden maken. De dingen op een rijtje krijgen, alle gebeurtenissen rangschikken tot een overzichtelijk geheel: een verhaal met een begin, midden en eind. En dan het liefst een sprookjesachtig einde waarbij Doornroosje nog lang en gelukkig leefde. Maar ik ben pas zesentwintig, heb nog geen kleinkinderen om wijze levenslessen aan mee te kunnen geven. Met andere woorden: er moet eerst geleefd worden voordat er terug gekeken en begrepen kan worden. "Maar ik hou toch zo van analyseren, reflecteren en jou helemaal binnenstebuiten keren," zegt mijn brein dan tegen me. En hoewel ik haar (mijn druktemaker van een hoofd) daar soms om haat, is de band tussen ons de laatste weken beter geworden. Het lijkt erop dat we beiden volwassen aan het worden zijn en geen zin meer hebben in die eeuwige strijd. Inplaats daarvan proberen we nu naast elkaar te leven en niet tegenover elkaar. Ik accepteer dat sommige dingen nooit zullen veranderen en daarom hoef ik er niet meer tegen te vechten. En op haar beurt accepteert mijn hoofd dat ze soms even een stapje terug mag doen, iets minder op de voorgrond staan. En misschien zelfs plaats te maken voor het lichaam en haar wijze raad. Stil zal ze nooit zijn, mijn bovenkamer, maar dat verwacht ik dan ook maar niet meer. Sinds de interne strijdbijl is begraven heb ik minder last van paniekaanvallen. En even voor de duidelijkheid, ik heb gelukkig nooit last gehad van een lichamelijke paniekaanval met hyperventilatie enzo, maar wel een hele nare neerwaardse spiraal van paniek in mijn hoofd waar ik moeilijk uit kwam. Over 'hoe het nu verder moet' met mij in de maatschappij. Maar nu hoofd en ik weer vriendinnen zijn kan ik het me permitteren om haar vaker de mond te snoeren. Wat er dan vrijkomt is plezier, creativiteit en hoop. Ik durf dan te dromen van een toekomst waarin ik mijn eigen illustraties maak en daar mijn geld mee verdien. Ik heb plezier tijdens het maken van tekeningen en er is ruimte voor allerlei gekke ideeën. En ik laat dit prille geluk niet gelijk verpesten door te denken aan hoe dat tot succes moet gaan leiden, of het wel rendabel is, en van dat soort flauwe, vuur dovende grote-mensen-gezeik. Creativiteit is iets heel kinderlijks dat soms vanuit mijn hart komt opgeborreld en vervolgens in mijn vingers gaat zitten. Ik sta er dan van te kijken wat voor moois er ineens voor me ligt. Anderzijds is het er soms gewoon niet. Er is vertrouwen, ruimte en tijd voor nodig om het vuur aan te wakkeren, en het zal doven als dat er niet is. Op tijd stoppen is daarom belangrijk en niet al m'n zinnen op dit talent zetten, maar het zien als een gave die langzaam ontwikkelt wordt. Ik zal waarschijnlijk op deze site in de toekomst wat van mijn werk gaan delen. Niet om gelijk van door te breken maar wel om het kleine waakvlammetje dat is ontstoken warm te houden.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |