"Het zaadje dat je nu hebt geplant zal later uitbloeien tot iets goeds, ook al is daar nu nog niets van te zien," is de meest gebruikte metafoor die mensen afgelopen halfjaar hebben gebruikt om mij beter te laten voelen. Het zal ook te maken hebben met dat ik me in de tuinbouw begon te verdiepen. Maar de bedoeling is goed natuurlijk en ik geloof er graag in. Dat je bezig bent je eigen toekomst beter te maken ook al voelt vandaag nog geen haar beter dan gisteren. De reden dat ik mij niet al te best voelde is het jarenlang mee draven in andermans tempo, gecombineerd met een moeizame zoektocht naar een passende plek in deze maatschappij. Het gevoel dat je altijd een beetje anders bent geweest, als kind vooral. Daarna zeker niet minder maar dan heb je zoveel trucs aangeleerd dat je niet meer weet wat je eigen lievelingskleur ook al weer was. Omdat je veel hebt gekopieerd van anderen om erbij te horen. Vooral in de puberteit, zeg wat ben ik blij dat die voorbij is. Maar goed, nu aangekomen in het 25e levensjaar zonder al te veel kleerscheuren maar met toch wel een klein minderwaardigheidscomplex van 'je bent niet goed genoeg verlegen kind,' opgelopen op de basisschool.
Wat de negatieve gevoelens van de laatste tijd mij leren is dat ze van uit mijn eigen binnenste ontstaan, ze zijn echt van mij, niet nep. Ze zijn heus niet leuk en ik vraag me vaak af of ik me nog eens blijer ga voelen maar alles is beter dan iedere dag een nep lach op je gezicht toveren waarvan je zeurende pijn in je kaken krijgt. En daarbij alles in jezelf ontkent. Want wat nou als ze zien dat je onzeker bent? of helemaal niet blij, vrolijk of gezellig vandaag. Tja, eigenlijk maakt het antwoord geen bal uit want zo voel jij je nou eenmaal. Misschien brengen die negatieve buien je dichter bij iets wat bij je past, een leven dat bij je past, in plaats van al dat fake gedoe. Ik zie mezelf niet uren en dagen en jarenlang werk doen dat ik niet leuk vind, om de rekeningen te betalen of omdat het hoort. Of op vrijdagmiddagborrels mezelf forceren in sociaal-doen en omringen met mensen waarvan ik de kriebels krijg. Waarschijnlijk zou ik mezelf dan zo erg moeten bezatten om het leuk te hebben dat het zou eindigen boven de wc. Waar het dan weer wel lekker rustig is. Een tijd lang dacht ik dat verhuizen naar een hutje op de hei een oplossing kon zijn, maar ik zie nu in dat weglopen niet alles oplost. Het zou mogelijk moeten zijn om hier te blijven wonen en toch het idee hebben mijn leven vorm te geven volgens mijn eigen wensen en regels. Zo'n beetje als wilde bloemen die zich in de berm naast een net, strak aangelegd tuintje bevinden en wild in de rondte groeien en bloeien. Wilde rozen bijvoorbeeld.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |