In Nederland hebben we een voorziening voor mensen die door verschillende redenen (voor bepaalde tijd) zelf te weinig inkomen hebben, de Bijstand, ook wel 'het laatste vangnet' genoemd. Wat bijna klinkt alsof, als ze je niet opvangen in hun netten, dit het einde van je leven betekent. Dat is natuurlijk niet zo. Echter bungel je wel onderaan het systeem dat we hier hebben en graag zo houden. Namelijk iedereen draagt zijn financiële steentje bij aan de overheid, die het weer netjes (gaan we even vanuit) investeert in de maatschappij. Hoe je je geld verdient maakt niet zo veel uit, of je nou bankdirecteur, ondernemer of kaasboer bent. Wat de maatschappelijke impact is die je biedt of schaadt doet er ook niet toe. Als je maar netjes werkt, belasting betaalt en gewoon een beetje normaal doet. Eigenlijk is de Bijstandsuitkering al een groot privilege van in Nederland zijn geboren, begrijp me niet verkeerd. Want veel landen ben je op jezelf aangewezen als je door ziekte, pech of stommiteit niet kunt meedraaien. Het ding is dat ze je, na het opvangen, zo snel mogelijk willen uitgooien in de open zee. En behandelen ieder (op)gevangen visje ongeveer gelijk. Terwijl ieder wezen natuurlijk in behoefte verschilt. Maar het systeem werkt beter als er meer meedraaien, meewerken, geld verdienen. Waarbij kwantiteit belangrijker lijkt dan kwaliteit en korte termijn boven lange termijn geldt. Want bij 'snel weer aan het werk' is geen tijd voor 'op z'n plek zijn'. De vraag die wel eens bij me te binnen schiet is of ik, en misschien nog een klein groepje medemensen, überhaupt wel passen in individualistisch grote-mensen-wereld. Dan durf ik het zelfs wel eens in mijn hoofd te halen om te bedenken dat het ook anders zou kunnen. Een dagelijks leven dat niet om rekeningen betalen gaat, maar om duurzaamheid, zelfvoorziening en dicht bij de natuur. Geven en nemen van vaardigheden, producten en diensten...
Ik merk dat ik weer te ver afgedwaald ben met mijn gedachtes en droombeelden. Dus plens wat koud water in mijn gezicht en ga door met waar ik mee bezig was: proberen om zelfstandig te zwemmen.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |