Vandaag
Het is steeds een komen en gaan van overtuigingen in mijn hoofd, die ik lange tijd kan weerstaan. Over hoe (erg) mijn huidige situatie eruit ziet en hoe hiermee om te gaan. Tot het te heftig wordt en ik er weer mee in zee ga. Om ze vervolgens uit te pluizen, om te draaien, in het verleden en de toekomst te plaatsen en dan weer te beseffen dat dát me nou juist ziek maakt. Uiteindelijk in bed te kruipen en moe van het huilen in een diepe slaap te vallen. Even verlost van het drukke hoofd. Gisteren was zo'n dag: Gisteren "Soms voel ik me angstig door de gedachtes die door mijn hoofd dwalen. Ze schieten alle kanten op en ik probeer ze te pakken. Ze zijn zo chaotisch en heftig dat ik ze wil wegdenken met nog meer gedachtes. Ik krijg er maar geen grip op, geen manier bedacht om hiermee om te gaan. Mijn lijf snapt het ook niet meer en is heel de tijd boos en verdrietig. Mijn hart voelt koortsig en gebroken. Van boven tot onderaan mijn ruggengraat zit het vast. Mijn hoofd bonkt en doet zeer van zoeken naar oplossingen. Het is alsof ze niet meer samen kunnen werken, mijn hoofd en hart. Ze willen heus wel het beste voor mij, maar het lukt even niet. Vandaag helpt tot onze spijt, zelfs mindfulness niet meer om rustig te worden. Ik probeer me er uiteindelijk maar aan over te geven en kruip onder een dekentje. Want deze status kan maar beter als een flinke (psychische) griep worden gezien. Want ik bén niet de griep, ik héb hem... en hij gaat weer voorbij. Met rust, warmte en geduld. Dan hoop ik door zo openlijk te schrijven over mijn gemoedstoestand mezelf en andere mensen ooit nog eens te kunnen helpen, want dan is deze ellende nog ergens goed voor." Vandaag Ik zal komende tijd nog zo vaak verstrikt raken in mijn eigen hersenspinsels dat je me beter zou kunnen aanraden om de verdoving maar gewoon te gaan zoeken in het alcoholisme. Mijn toekomst en waardigheid te laten voor wat ze zijn en een simpel leven onder de brug op te bouwen (voor zover je dat kunt 'opbouwen'). Dat zou op korte termijn een stuk simpeler zijn, en het is me bovendien aangeraden in het moment te leven. Echter, de kater zou me het niet waard zijn. Dan maar opnieuw en opnieuw en opnieuw in en uit ademen. Het hoofd laten zijn voor wat het is, aandacht op de adem. In en uit. Keer op keer. Uur na uur. Dag na dag. Jaar na jaar.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |