Na een week of twee het idee te hebben gehad dat er een drukkende mist in en om mijn hoofd en hersenen hing, zijn de grijzen wolken nu weer rustig verder gewaaid, weg van mij. Het zware, benauwde gevoel dat zich tussen mijn ribben genesteld had en ontspannen ademen onmogelijk maakte is met dezelfde windvlaag vertrokken. Tijdens een wandeling in het bos vanmiddag verlang ik zonder wanhoop naar een leven dichter bij de natuur. Ik laat mijn gedachtes hun gebruikelijke dromen maken zonder ze met een mindfulness oefening terug in het moment te dwingen, en merk daarbij dat het oké is. Een vaag gevoel van tevredenheid stroomt door mijn lijf zonder dat het stuit op een blokkade ergens onderweg. Er is ook geen strijd gaande tussen tegenstrijdige overtuigingen in mijn hoofd die elkaar de oorlog verklaren. Niet eens is er het verbitterde verdriet dat ik de laatste tijd zo vaak voelde in mijn hart. Met het vertrek van de boze buien kan ik weer helder nadenken, is de hemel weer blauw en eindeloos. Ik kan niet zeggen dat het helemaal stil is in mijn hoofd. Nieuwsgierig en onrustig als een jonge hond die niet lang stil kan zitten gaan mijn gedachtes toch naar de grote vragen die momenteel diep in mijn botten zijn gekerfd. Maar nu niet op een dwingende angstige manier, koortsachtig zoekend naar antwoorden. Nee, eerder rustig, open, met vertrouwen en respectvol naar mezelf in mijn huidige situatie. In een zonnig bos waar jonge groene blaadjes en witte bloesems de komst van de lente verklappen adem ik de frisse voorjaarslucht in en loop door.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |