Wat doe je als je iets heel graag wilt maar je lichaam en hoofd het niet aan lijken te kunnen. Zo droomde ik er altijd van om op een biologische boerderij te wonen en werken, goede voeding te verbouwen en daar je brood mee te verdienen, buiten zijn, dat lijkt me heerlijk! Eindelijk vond ik mijn passie. Maar mijn lichaam heeft rugklachten en mijn hoofd is hooggevoelig. Een aantal maanden geleden begon ik klachten van overspanning te ervaren. Maar zo graag wilde ik het enthousiasme en de energie van de jonge boeren uit mijn klas, voldoen aan de schoolvereisten, alle uren maken, overal bijzijn. Verschrikkelijk om af te bellen, eerder naar huis te gaan, dingen te missen. Lastig om aan te voelen wat je wel en niet aankunt. Al een pauze ingelast om bij te komen maar het herstel is trager dan een slak. Als je het al 'herstel' mag noemen want het is eerder een balans vinden in je leven, voor de rest van je leven. Ik weet niet of er een terug naar vroeger is, een 'de oude' worden. Een voorzichtig stapje vooruit twee achteruit. Houd mijn hand alsjeblieft vast, ik durf nog niet alleen. Mijn brein vol watten, hartslag te hoog, longen weinig lucht, het hoofd is duizelig. Paniek, om het besef van de situatie. Word ik gek? Huilen. Gezicht kletsnat. En zo plots als deze donkere bui kwam gaat hij ook weer over. Emoties vliegen je om de oren. Boos als een klein kind, verdrietig als een jong meisje met liefdesverdriet.
Zoals met fikse tegenwind fietsen in de duinen. We hebben met z'n allen een doorzetters mentaliteit van "rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan." Maar het maakt je nu ziek om door te blijven rennen als Alfred Jodocus Kwak. Nu is het vechten op een andere manier. Opgeven is nog steeds geen optie, steeds opnieuw weer vallen, weer opstaan. Goed om je droom te blijven vasthouden maar hem niet te beknellen. Meebewegen met de golven die deze kant op komen, inplaats van proberen er tegenin te zwemmen. Proberen naar het lichaam te luisteren, want die geeft aan hoe veel last je schouders aankunnen vandaag. Maar hoofd bovenwater, turend naar die stip op de horizon.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |