"Misschien is deze vacature op een kinderboerderij iets voor jou," werd mij vanmorgen ongevraagd getipt tijdens het post sorteren. Het is nog niet eens zo'n gek idee, en even zie ik mezelf al staan tussen de schaapjes en cavia's. Als ik later die middag besef dat het fysiek nog te zwaar zal zijn voor me begin ik naar andere vacatures te zoeken. Om even later te beseffen dat het nog helemaal geen tijd is om verder naar werk te zoeken. En dat ik het alleen maar doe omdat het eng is om het los te laten. Eng om stil te staan en niet mee te gaan in wat ik om me heen bij andere mensen zie. Wat misschien zou 'horen' om te doen. Maar het ontbreekt me niet aan interesses of talent, hoewel dat zeker wat afwijkt van de standaard of wat ik tegenkom op vacature sites. Maar daar is wel een weg in te vinden later. Het ontbreekt me aan energie, mentaal en fysiek. Dus dat geduw in richtingen waar ik nog niet klaar voor ben is niet handig. En de enige reden dat ik dat doe is omdat het eng is (tijdelijk) buiten de boot te vallen, niet mee te doen met de rest. Kiezen voor mezelf was nog nooit zo eng. Maar ook nog nooit zo nodig. Een handig voordeel van mijn situatie is dat ik ook niet meer anders kán. Even tegen de stroom van mijn gevoel inzwemmen en ik word in mijn gezicht geslagen door een ongekende fysieke en mentale uitputting. Waar ik dan vervolgens van mag bijkomen en mijn zondes tegenover mezelf mag overdenken. Al doende leert men, te luisteren naar zichzelf. En dat mag op een rustig, eigen tempo. Maar wat niet meer mag is het uitstellen tot later. Iets heeft besloten dat we nu, op dit moment, door een zure appel heen moeten bijten. Een omslagpunt waarin oude patronen moeten worden doorbroken. Dus niet de dingen alleen maar doen omdat ze horen, omdat de andere kinderen het doen, of omdat het veilig is, we inkomen nodig hebben, we kansen moeten grijpen of we dénken dat het moet. Dit zijn lastige dingen om te doorbreken omdat je dénkt dat je ze wilt maar niet vóelt dat je ze wilt. En ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mijn hoofd is meestal sterker dan mijn gevoel. Daar zitten alle overtuigingen over hoe de dingen zouden moeten zijn... en het meeste daarvan is aangeleerd door of afgekeken bij anderen. Maar helaas, bij de opdracht die ik in mijn schoot geworpen heb gekregen kun je niet afkijken bij anderen, die moet je helemaal zelf maken. En dus iets heel engs te moeten doen, enger dan een sprong in het diepe, enger dan kansen grijpen, enger dan strijden en vechten, enger dan je droom achterna gaan. Namelijk... stil staan.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |