Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde. Een plek vinden waar we geaccepteerd worden om wie we zijn, waar we dingen kunnen doen waar we goed in zijn en een beetje om bewonderd worden. Erkenning krijgen en ergens (een onmisbaar) onderdeel van zijn. Voor sommige is hun beroep/passie/missie al snel duidelijk. Zij kunnen er al vroeg hun leven aan wijden. Voor anderen is het niet meteen duidelijk wat dit in Godsnaam zou moeten zijn. Zij kunnen bijvoorbeeld best goed tekenen, houden van koken en schrijven blogs, voor de lol, maar kunnen daar niet gelijk een levensdoel aan plakken, helaas. Daarom fladderen ze maar wat rond, zijn soms jaloers op de duidelijke doelen van anderen en worden af en toe gek van hun eigen wispelturigheid. Wilde ik maar filmmaker worden, of tandarts, of boer.
Aan de andere kant dwingt het je van je leven te houden zoals het nu is omdat er op korte termijn geen verandering in komt. Ook als het nergens heen lijkt te gaan. Het zorgt voor minder prestatiedruk omdat er niet iets in een bepaalde richting te presteren valt. Geen stress, geen faalangst. Oké een beetje keuzestress. Maar ik kan het je aanbevelen. Hoewel het fijn is om "het allemaal ergens voor te doen," is het niet verkeerd om kleine dingen belangrijk en zinvol te maken. Zoals een boterham met pindakaas smeren of jezelf iedere ochtend met je slechte humeur tóch je bed uit en onder de douche krijgen. En trots zijn om het feit dat je gewoon... leeft. Dat je je best doet om te vinden wat bij je past maar dat je het nu even niet zo goed weet. Je hebt studies overwogen, werkervaring opgebouwd, gereisd, geleerd van fouten maar er heeft zich nog geen goed onderbouwde conclusie gevormd in je hoofd. Dus ben je onwetend maar tevreden. Net zo iets als happy-single zijn. De liefde komt wel weer voor jou, maar nu ben je even blij met jezelf. Zo proberen mijn generatie en ik de dag te plukken, en hopen we dat het ooit een samenhangend geheel zal zijn. Zoals het boterbloempje bij de andere soorten in de vaas.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurEN TOEN gaat over mijn eigen hobbelige weg naar zelfstandigheid en de zoektocht naar wat mijn plek is in de maatschappij. Over onzekerheid, angst, burn-out, hooggevoeligheid en in je eigen kracht gaan geloven. Archives
April 2022
Categories |